از 10 شب سه شنبه تا12 ظهر پنجشنبه،سمنان و شاهروردم...شهمیرزاد و جنگل ابر و...
از 10 شب سه شنبه تا12 ظهر پنجشنبه،سمنان و شاهروردم...شهمیرزاد و جنگل ابر و...
حرف بزن ...!
صدایت را دوست دارم
بگو ...
فقط بگو ...
در آغوشم بگیر
و در گوشم از «ماندن» بگو
از دوستت دارم هایی
که از شنیدنش دلم
بریزد ...
دوستی در لاک خودش بود.
علت را جویا شدم .
از قدر نشناسی و بی حرمتی کسی نالان بود.
می گفت،بهترین خدمات را با کیفیت عالی که به عمرش ندیده بود؛بهش ارایه دادم، در پایان نه تنها "دستت درد نکند" را نگفت ؛ بل که با بی مهری و سردی تمام بهم بی حرمتی کرد!!!
آخر انصاف خوب چیزیست؛ قدر شناسی پیشکشت، بی حرمتی ات برای چیست!!
می توان عاشق بود
به همین آسانی ...
من خودم
چند سالی ست که عاشق هستم
عاشق برگ درخت
عاشق بوی طربناک چمن
عاشق رقص شقایق در باد
عاشق گندم شاد!
آری
می توان عاشق بود
مردم شهر ولی می گویند
عشق یعنی رخ زیبای نگار!
عشق یعنی خلوتی با یک یار!
یا به قول خواجه،
عشق یعنی لحظه ی بوس و کنار!
من نمی دانم چیست
اینکه این مردم گویند
ﯾﺎ به قول ﺧﻮﺍﺟﻪ،
من نه یاری، نه نگاری، نه کناری دارم
عشق را اما من،
با تمام دل خود می فهمم!
عشق یعنی رنگ زیبای انار ...
آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست
وان کس که مرا گفت نکو ،خود نیکوست
حالِ متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست
اصطلاح “حقیقت تلخ است” یا عبارت عربی معادل آن (الحقیقه مرٌّ) در زبان فارسی که اصطلاح بسیار رایجی هم می باشد، بیشتر به این معنی است که واقعیتی وجود دارد که شخص حاضر به پذیرش آن نیست و سعی می کند خود را از آن حقیقت دور نگه دارد. به همین دلیل است که شنیدن واقعیت و آگاهی از حقیقت می تواند برای وی خوشایند نباشد.
مثلا کسی که بدهکار است و یادآوری این واقعیت که وی بدهی دارد هر چند برای وی مسجل و مشخص هم باشد، ولی موضوعی خوشایند نیست و همین موضوع است که باعث تلخی این واقعیت می شود.
یا مثلا کسی که 47 ساله است و شادابی و طراوت لازم را برای انجام یه سری کارهای مشخص و مربوطه ندارد و به او بگویی که برای این کار یه فرد 25 ساله می خواهد و او از تو در انجام این کارارجح تر و مناسب تر است و شرایط جسمی و کشش بدنی لازم را نداری؛ هر چندگفتن این نکته بیانگر واقعیت است و خود طرف هم به آن وقوف کامل دارد؛ اما به شدت از شنیدن و گوشزد کردن این واقعیت،اوقاتش تلخ می شود.
این یه نکته؛اما نکته مهمتر،واکنشی است که فرد افزون بر اوقات تلخی اش از خود نشان می دهد. برخی از افراد با شنیدن واقعیت نه تنها اوقاتشان تلخ می شود،بل که واکنش های غیر معمول و غیر معقول و بعضا خارج از عرف و ادب از خود بروز می دهند تا گوینده واقعیت را نیز با تلخکامی خود شریک نمایند و او را از چشیدن این تلخی بی نصیب نگذارند!!!
لذا مراقب باشید؛ همیشه واقعیت ها را تا ناچار نشده اید برزبان نرانید که ممکن است...
دُمِ خروس را باور کنم یا قسم حضرت عباس را!!!
به نظر شما این ضرب المثل حکایت از چه دارد و به چه اشاره می نماید؟
..............................
بله،این حکایت بیانگر این است که یه سری مدارک و شواهد روشن،واضح ، غیر قابل انکار و محکمه پسند وجود دارد که به هیچ راه و روشی نمی شود حقیقت را انکار،کتمان و ماس مال کرد...
هرگونه کوشش واقامه دلیل و برهان، و قید قسم و آیه ؛کفایت امر نمی کند.به عبارتی فاعل یا باید سکوت کند و یا دست از انکار بردارد و سر به زیر افکند و به ندای وجدانش گوش فرا دهد؛همین...>